သကၠရာဇ္ ၇၆၃ခုႏွစ္ အဝဘုရင္ ပထမမင္းေခါင္ႀကီးသည္ ျမန္မာမႈကို မ်ားစြာအားေပးခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ကပင္ ေက်းေစရတုတစ္ပုဒ္ကို စပ္ဆိုခဲ့သည္။ ဤရတုသည္ ေက်းေစမယ္ဘြဲ႕ရတု ျဖစ္၍ စကား တန္ဆာဆင္ပံုမွာ ႐ိုး႐ိုးႏွင့္ပင္ ေစ့စပ္ေျပျပစ္သည္။
နႏၵဝန္လွ်င္၊ အလြန္စည္ပင္၊ က်င္လည္ဇာတိ၊ ေမြးက်ိဳး႐ွိ၍၊ ထြန္းညိႇအေတာင္၊ စိမ္းေရာင္သိဂၤ၊ ယုယ သိမ္ေမြ႕ ၊ ညီခ်စ္ေက်း
ဟူ၍ ေက်းငွက္ကေလး၏ ဇာတိကုိ ေဖာ္ျပၿပီးလွ်င္ အာလုပ္ျပဳသည္။
မင္းႀကီး၏ အဖြဲ႕အႏြ႕ဲသည္လည္း မညံ့လွ ေပ။ မိန္းကေလးအား မွာၾကားလုိက္ပံုမွာ -
မိန္႕လုိက္သည္မူ၊ မဆည္ နိစၥ၊ ေန႕ႏွင့္ညလည္း၊ ေပ်ာင္းမွ်ဆြတ္သြယ္၊ သနားဘြယ္လွ်င္၊ ၿပံဳးရယ္မ႐ႊင္၊ မျပင္ေရာင္ဆင္း၊ မိစိုးမင္းတို႕၊ သံညႇင္းေတြေငၚ၊ ႐ွင့္ေမာင္ေတာ္ကား၊ ေျဖေျဖာ္ရလာ၊ လက္ေဆာင္ စာဟု၊ မၾကာခင္လွည့္၊ ယူတတ္ၾကည့္လည္း၊ ေျမး၏ၿမဲျငား၊ မွာစကားျဖင့္၊ မ်ားမ်ားမဟ၊ မိန္႕သမွ်ကို၊ ေမြးဘရွင္မွာ၊ ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့
စသည္ျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးစကား အသြားအလာကေလးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေလသည္။
